Regen, wind en kou houden mij steeds vaker weg van de tuin. Nog net op tijd heb ik de planten kunnen verzetten, voordat de aarde zich volzoog met water en er geen doorkomen meer aan is. Een stuk van mijn tuin is aan renovatie toe en ben ik aan het leegmaken. De ruimte die daardoor vrijkomt kan ik in het voorjaar met nieuwe planten vullen. Het doet mij goed om genoeg energie te hebben en met mijn eigen creativiteit een stuk tuin helemaal naar eigen inzicht te verfraaien. Daar word ik blij van.

Maar de kou dwingt mij meer thuis te zitten en te aanvaarden dat de wintertijd ingaat. In de winkels liggen alweer de pepernoten en chocola, zodat we de komende feestdagen niet kunnen vergeten. Meestal keer ik mij snel af: “Nee, nu nog niet. Wacht toch nog even…”

De uitnodiging voor het jaarlijkse familiesinterklaasfeest is ook weer binnen, met een verzoek de cadeautjes niet te duur of te groot te maken. Want het gaat vooral om de gezelligheid.

Cadeautjes. Helemaal niet mijn ding. Ik ben juist zoveel mogelijk aan het opruimen in mijn huis, want de spullen die ik nodig heb zijn mij genoeg en al het overige is vooral ballast. Mooie gelegenheid om de waardevolle spullen in een cadeaupapiertje te wikkelen en mee te nemen voor wie het misschien wel kan gebruiken. Zo heb ik de kringloopwinkel ook verblijd met spullen die in mijn kasten onaangeroerd bleven. Heerlijk, die vrijgemaakte ruimte. Want het geeft mij ook ruimte in mijn hoofd. 

Toch krijg ik iedere keer cadeautjes. Niet in de vorm van een pakketje, en al helemaal niet verpakt in een mooi papiertje. Nee, deze cadeautjes kunnen een opmerking zijn of een appje waarbij ik mij in eerste instantie totaal niet lekker voel. Meestal gebeurt dit onaangekondigd. Zonder pardon wordt het in mijn schoot geworpen. Eerst is er schrik: “Wat moet ik hier nu toch mee? Heb ik hierom gevraagd?”

Nee, is het antwoord, maar de gever is alweer vertrokken en wacht niet op mijn goedkeuring.

Verdwaasd blijf ik zitten en laat de opmerking of app nog eens door mij heen gaan. “Loes, wat ben je toch aan het uitleggen? Ik snap echt wel wat je bedoelt, hoor. Je hoeft jezelf heus niet zo te verdedigen.” Geen papier om af te wikkelen, hoewel deze ‘cadeautjes’ er toch om vragen afgepeld te worden. 

De woorden raken mij diep waarmee pijn, boosheid en een beetje angst in mij opwellen. “O, ben ik mij weer aan het verdedigen? Mag ik dan niet zeggen wat ik bedoel?” Ah, daar is die oude emotie weer, waarvan ik dacht dat ik dat inmiddels wel verwerkt had. Kennelijk zit het nog in mij, ook al heb ik geprobeerd het uit mijn leven te bannen. De neiging om dit weer te proberen, zit zo in mij gebakken, dat ik onmiddellijk het ‘cadeautje’ weg wil gooien. De prullenbak in! Niemand heeft hier iets aan! Maar het laat zich niet weggooien. Het is bijzonder hardnekkig en juist dat gevoel is zo herkenbaar. Weer voel ik mij ‘niet goed genoeg’. Weer is er een angst om ‘alleen over te blijven’. En daar is dan ook het gevoel om erkenning te krijgen, de bevestiging dat anderen mij begrijpen. Ja, ik weet nu wel dat het daar helemaal niet om gaat. Maar weten en voelen zijn zo verschillend.

Zijn dit cadeautjes? Mag ik het ook terug geven? Of ruilen?

In dit geval niet…

Het is aan mij gegeven. Hoogstwaarschijnlijk onbedoeld, maar het is toch de bedoeling dat ik ernaar kijk. Wat heeft de ander mij nu gegeven? Een paar woorden, die diep van binnen een knagend gevoel aanraken. Met geduld en weg van de emotie kan ik uiteindelijk voelen wat dit mij wil zeggen. Pas dat kan ik zien dat het echt cadeautjes zijn. Ik hoor een aantal oude stemmetjes in mij, van gezinsleden die mij vroeger keer op keer lieten weten dat ik het niet goed deed en dat het hoog tijd werd mij anders, beter te gedragen. Om aan die wensen van anderen te voldoen, heb ik jarenlang mijn grenzen ver overschreden. Tot ik uitgeput raakte en niet meer in staat was aan andermans wensen te voldoen, laat staan aan mijn eigen wensen. Die stemmetjes zijn nog niet helemaal verdwenen. Ze worden keer op keer opgeroepen door een willekeurig iemand die in mijn oren net zo’n toon aanslaat als uit het verleden.

Deze cadeautjes helpen mij om die vastzittende emotie weer te voelen, zodat ik het aan alle kanten kan uitpakken. De zachte kant voorzichtig, de harde kant met meer kracht. Mag ik van mijzelf dan even boos zijn? Of bang, of om hulp vragen? Ja, ik heb daarvoor van niemand anders toestemming nodig. Zodra ik het mijzelf toesta, voel ik ruimte komen in mijn lijf. Dan kan ik dankbaar zijn voor dit cadeau. Omdat die ruimte in mijn lijf een geweldig gevoel van vrede en liefde geeft. Daar word ik blij van.

Cadeautjes krijgen we allemaal. Misschien in de wintertijd nog wat meer. Om uitgepakt te worden…

november 2018