Voel maar

 

Emoties komen en gaan. De ene keer heftig en de andere keer een nauwelijks merkbaar gevoel. Maar wel aanwezig als we ons bewust zijn van wat er binnen ons speelt. Soms voelen we iets in ons lichaam, maar kunnen we het niet benoemen. Het enige dat duidelijk is, is dat de levenslust ontbreekt. Er is geen genieten en we voelen ons wat mat. Dat zijn vaak de momenten dat we eigenlijk naar binnen moeten keren. Alleen ontbreekt daar dan ook de lust voor. “Ach, laat maar. Het gaat vast wel over.”

Dat gebeurt natuurlijk niet, integendeel. Het komt steeds vaker terug. Net zolang tot we er echt niet meer omheen kunnen. Of we willen of niet. 

 

Vandaag heb ik zo’n emotie. Eigenlijk al een paar dagen weiger ik het aandacht te geven. Ik wil genieten en blij zijn, wat niet lukt. Er is veel boosheid in mij die een uitweg zoekt. Wat moet ik toch in godsnaam met die boosheid? Het liefst wil ik schreeuwen, stompen of schoppen. Het maakt niet uit tegen wat of wie. Oef, ben ik dit?

‘Ja,’ zegt mijn binnenste. ‘Dit ben jij ook. Laat maar toe. Veroordeel jezelf niet.’ Maar tegen wie kan ik dan schreeuwen? Wat kan ik schoppen en slaan? En waar?

 

In mijn tuin! Wat een geluk dat mijn tuinmaatje vandaag komt – nee, tegen hem zal ik niet schreeuwen. Zijn aanwezigheid motiveert mij om aan de slag te gaan. Sommige paden zijn bijna niet beloopbaar meer, omdat uitgeschoten stengels erover heen hangen. Op het moment dat ik de veel te grote planten eruit ruk, voel ik de power. “Weg jij! Wat doe je hier nog? Je maakt de tuin armoedig en veel te kolossaal.” Met kracht sla ik ze terug of trek net zolang tot ze loslaten. Dat ik later misschien spierpijn krijg, maakt mij niets meer uit. Ik wil mijn boosheid kwijt en dit helpt enorm. Als we even later aan de brandnetelthee zitten, voel ik mij al stukken beter dan ik mij de laatste dagen heb gevoeld. Ik verlies de tijd volkomen en zit in het hier en nu. Niets anders is meer belangrijk.

 

Toch is dit niet veel meer dan een doekje voor het bloeden. Als ik thuiskom, voel ik de emotie weer en als ik hier nu niet bij stilsta, blijft het terugkomen. Zodra ik het de aandacht geef die het opeist, kijk ik in de spiegel die ‘de ander’ mij voorhoudt. Ik vraag om meer aandacht die ‘de ander’ niet lijkt te kunnen geven. Ik wil gehoord worden en erkend. Het liefst krijg ik de bevestiging dat ik het allemaal goed doe. ‘De ander’ geeft mij wel aandacht, maar het lijkt nooit genoeg te zijn. Het duurt veel te lang voordat een mail beantwoord wordt. Iemand zou mij terugbellen, maar doet het niet. Dit alles maakt mij bijna razend. Er is wel degelijk wat aan de hand.

 

Maar wie is dan ‘die ander’ die mij geen aandacht geeft? De spiegel. Maar dat ben ik zelf! Aha… 

Nu begrijp ik dat ik mijzelf niet genoeg aandacht geef. De aandacht om het goed te hebben met mijzelf. Want niemand kan het zo goed vinden met mij als ik zelf. Als ik het niet goed kan hebben met mijzelf, wat moet de ander dan? Hoe is het mogelijk dat ik zo afhankelijk denk te zijn van de ander? Niemand anders kan mij gelukkig maken! Tegelijk met deze gedachte ontsnapt mij een diepe zucht. Het is een zucht van opluchting. Ik voel dat dit precies is wat mijn ziel of hart bedoelt. Alleen als ik stil ben en naar binnen ga, hoor of voel ik wat het wil zeggen. Alles zit in mij. Van niets buiten mij ben ik afhankelijk.

 

Is dit dan zo makkelijk? Was het maar waar. De steeds terugkerende emoties zitten diep en zijn vastgeroest in ons. Vroeger of later laten ze zich niet langer meer het stilzwijgen opleggen. Ze willen – vaak na een lang leven – gehoord worden. Dan kunnen we voor de tv gaan zitten of een spelletje doen, maar dat gaat niet helpen. Iedere keer opnieuw, wanneer dan ook, waar dan ook, hebben we hier aandacht aan te besteden. Of we willen of niet. 

 

Daarom ga ik nog eens de zee in. Het water is heerlijk en de hoge golven maken mijn hoofd leeg. Na jaren zie ik weer een zeehondje vlak bij mij die mij diep in de ogen kijkt. Tot drie keer toe duikt hij vlak bij mij op en laat zich bijna brutaal zien. Ik voel de levenslust opkomen en geniet volop. Wow, het universum geeft mij precies wat ik nodig heb en ik realiseer mij dat ik weer een stap dichter bij mijzelf ben gekomen. Wat fijn dat er emoties zijn. Het geeft ons juist de diepgang in ons leven. Steeds verder de diepte in om wat ons dwars zit aan te kunnen gaan. De kracht in ons te voelen, en daarmee de Liefde voor onszelf. Waarmee als vanzelf de Liefde naar de ander gaat…

 

Voel maar.

 

juli 2018 (zie ook de lemniscaat in meer...)

 

 

 

Als het bordje Glimlach

voor de ingang hangt,

is de tuin niet te bezoeken.

Designed by Ed&Loes