Het gaat nergens over
Mijn tuin is een verhaal apart. Sinds ik terug ben uit Spanje beleef ik het wonder van mijn tuin opnieuw. Net als verhaaltjes in ons hoofd herhalen de seizoenen zich. Als ik goed kijk, zie ik dat het toch een tikje anders is dan vorig jaar. Het groeit, bloeit, verandert, sterft af en komt weer op in een iets andere vorm. Met liefde zie ik de lente groeien in de vorm van gras, sneeuwklokjes, krokussen, fijne blaadjes in de struiken, schitterende bosanemonen. De ontwikkelingen van de seizoenen gaan, net als ons leven, onverminderd door. Mijn hart resoneert volledig met wat zich in mijn tuin, een natuurplekje pur sang, bevindt. De tuin is mijn leven en komt uit het hart. Puur en zuiver. In mijn tuin word ik stil en laat ik mijn gedachten vrij en voorbij gaan. Want… die gaan nergens over.
Onze gedachten zitten vol verhalen die ons flink bezighouden. We kunnen ervan smullen of gruwen. Als we deze verhaaltjes in ons hoofd de vrije teugel geven, gaan ze eindeloos door en eisen ze steeds weer onze aandacht op. Ze maken ons nieuwsgierig en halen ons weg van waar het wérkelijk over gaat. Meestal richten ze zich op de toekomst, omdat ze o zo graag willen weten wat er komen gaat. Want stel nou dat er iets gaat gebeuren dat onvoorzien en ongewenst is. Maar die verhaaltjes sturen ons ook heel gemakkelijk naar het verleden. Oud zeer, onafgemaakte zaken, gebeurtenissen die ver achter ons liggen maar ons nog steeds raken, worden door onze gedachten feilloos naar voren gebracht. “Hé, wist je wel dat je dit of dat veel beter had kunnen doen?” Wat onvermijdelijk leidt tot gevoelens van spijt of schaamte.
Gevoel? O ja, daar gaat het om. Hoe serieuzer we zijn hoe meer we geloven dat de verhaaltjes in ons hoofd de waarheid verkondigen. En daarmee raken we verder van ons hart. Tot we inzien dat het allemaal eigenlijk spel is. Een toneelstuk waarin we zelf de acteurs zijn die allerlei verschillende rollen spelen. Al die rollen stippelen onze gedachten feilloos voor ons uit. We moeten, volgens ons denken, deze rol perfect spelen, maar ook die rol en die andere dan? Pas als we dat doen halen we aan het eind misschien wel… Ja, wat eigenlijk, een diploma? Hoe kunnen we toch onze gedachten en al die verhaaltjes die nergens over gaan, stil krijgen?
Wanneer ik mijn vingers op het toetsenbord houd en mij inspan om woorden te bedenken, komt er ineens niets meer. Leeg. Onze gedachten houden niet zo van deze vorm van aandacht. Zodra er op woorden gelet gaat worden, weet ons denken plotsklaps niet meer wat het zeggen moet. Precies daar wil ik zijn. Stilte in mijn hoofd. Heerlijk stil. Pas dan komt het echte verhaal, rechtstreeks uit het hart. Een verhaal dat zich wil laten schrijven of vertellen, alsof het mij van ‘elders’ wordt aangereikt. Wanneer ik mijn aandacht richt op een thema, dienen de woorden zich vanzelf aan. Focus houden en mij niet laten wegtrekken, door wat mijn gedachten – die zich door de verhaaltjes in mijn hoofd laten piepelen – belangrijker vinden. Het is een kunst om gedachten stil te krijgen en het hart te laten spreken. Zo ontstaat een verhaal dat de aandacht van de lezer verdient.
Dat wordt dan bijvoorbeeld een verhaal voor mijn blog. Jij leest precies wat bij jou past. Wanneer de geschreven woorden resoneren met jouw hart, begint het te kloppen. Dan kloppen de woorden en wordt míjn verhaal jóuw verhaal. Wellicht jouw belevenis of ervaring. Of misschien wel iets dat diep in jouw hart zit, maar waarvan je niet (meer) wist dat het bestond. Woorden die worden begrepen en door te resoneren eigen inzichten vrijmaken. Een herinnering of voorval dat in jouw lijf is weggezakt, wordt opgehaald of misschien zelfs verhelderd. Zo worden de eigen processen doorzien.
Míjn verhaal is verwoord in mijn boek. Precies zoals ik het beleefd en ervaren heb. Alle beschreven personen zijn medespelers. Die hebben een op zijn of haar lijf geschreven rol aangenomen. Puur en perfect. Net als in een toneelstuk vol drama zijn er acteurs nodig om gebeurtenissen, aangrijpend of ontroerend, tot leven te brengen. Daardoor is dit boek levensecht. Het gaat ergens over. Over een half jaar wordt mijn boek gelanceerd. Ik popel om het aan jou te presenteren. Dan kun je zelf bepalen of het voor jou (n)ergens over gaat.
maart 2019