De kracht van de tuin

Mijn tuin is het beste medicijn tegen stress. Als op en top natuur-/buitenmens gedij ik het best in mijn tuin, de duinen, het strand of het bos. De natuur geeft mij rust, stilte. Zij haalt mij uit mijn hoofd. Zodra de gedachten verdwijnen, kom ik met mijn aandacht in mijn lijf. Dat maakt mij blij.

Wanneer we blij zijn en lachen, maken de hersens endorfine en dopamine aan, waardoor we ons lekker voelen. (Wikipedia)

Deze lentepracht geeft mij hetzelfde gevoel als toen ik nog schaatste of hardliep. Na het lopen van een halve marathon klotste de dopamine in mijn bloedbanen. Een intens geluksgevoel dat bijna in euforie overging. Nu geeft de natuur mij die vreugde, omdat ik mij daar thuis voel. De natuur is wie ik ben.

 

Omdat ik zo intens van de lente geniet, wil ik geen moment voorbij laten gaan. De nachtegaal die luidkeels op mijn verjaardag zingt in harmonie met de vrolijk kwakende kikkers, daar krijg ik nooit genoeg van. Nu de dagen vol licht zijn en de zon er nog een schepje bovenop doet, wil ik naar buiten, wandelen of zwemmen in de zee. Maar wie doet dan de boodschappen, maakt mijn huis schoon of knipt mijn haar? Mijn vermoeidheid zet tijdens het corvee een tandje bij, wat mij tot nog meer haast noopt om klaar te zijn. Pure stress om maar geen bloemknop, geen vogel, geen magische zonnestraal te missen. En als ik dan eindelijk in mijn goddelijk ligstoel de luxueuze blauweregen bewonder die de ingang van mijn tuin bewaakt, val ik tegen mijn zin in slaap. Dat heb ik vannacht toch al gedaan?! Wat een verspilling.

Wie blij of gelukkig is, ondervindt geen gebrek of stress, heeft positieve gevoelens over de omgeving of zichzelf en heeft geen grote behoefte om de omstandigheden te wijzigen. (Wikipedia) 

 

Aha! Wat zit een mens toch raar in elkaar. Het verhaal dat ik beschreven heb in Held op geitenwollen sokken gaat over het niet kunnen accepteren dat ik niets meer kon. Ik zocht naar geluk en had juist wél grote behoefte om de gebeurtenissen te wijzigen. Mijn leven beviel mij niet. Gedurende een groot deel van mijn leven heb ik gebruikgemaakt van mijn aangeboren levenslust. Niets is aan mij voorbijgegaan, omdat ik alles wilde ervaren. Van parachutespringen, catamaran zeilen op zee, motorrijden tot duiken in kleurrijke wateren. Dat ik – na jarenlang zoeken naar wat er nog meer te beleven valt – koos voor de politie was eigenlijk logisch. Want ik wilde het leven tot in detail proeven, bezig zijn, bewegen, actie. Doen! Maar uiteindelijk was dat niet mijn missie. Niet mijn levensdoel.

Het klinkt misschien gek, maar meerdere burn-outs hebben mij een positievere kijk op het leven gegeven. Noodgedwongen leerde ik dat wat ik misloop, niet ervaren hoeft te worden. Was ik vroeger extravert, nu keer ik meer naar binnen. Omdat ik voortdurend het onderste uit de ‘kan des levens’ wilde halen, raakte ik chronisch vermoeid. Mijn lijf dicteerde mij: “Loes, wat je nu moet doen is… niets. Je moet naar de leegte. Hoe je dat doet, boeit niet.” Alles goed en wel, dacht ik, maar dáár ben ik niet mee opgevoed. Sterker nog, onze maatschappij is gericht op presteren, beter, meer en hoger. Het is niet eenvoudig om ‘zijn’ te integreren als al je cellen vol zitten met ‘doen’. En helemaal als de omgeving jou maant om vooral kwiek en ijverig te zijn. Want, alleen dan word je gezien.

 

Iedere dag trek ik een TAO kaart. Vandaag zegt zij:

Leegte

Het zachtaardigste ter wereld

Zal het sterkste tenietdoen

Leegte doordringt alles

Al is zij zonder substantie

 

Hierdoor zie ik de waarde van niet-handelen

Onderwijzen zonder woorden

En nuttig zijn zonder te handelen

Daar zijn maar weinigen van ons toe in staat.

 

De TAO kaart komt binnen. Hoe accepteer ik de chronische vermoeidheid? Met mijn tuin! Barstens vol natuur, maar ontdaan van alles wat zou moeten. Leeg. De tuin is liefdevol en zachtaardig. Daar geniet ik oneindig van wat is. Ik voel de kracht van de tere knoppen, ik loop over van liefde voor een bezig bijtje en geluk stroomt door mij heen als ik een vogel hoor zingen. Ik ervaar leegte en eindelijk dringt het diep door in mijn cellen. Ik lig en ik doe niets. Dat kan met de kracht van mijn tuin.

 

juni 2020

 

 

 

Als het bordje Glimlach

voor de ingang hangt,

is de tuin niet te bezoeken.

Designed by Ed&Loes