Thuiskomen
Na twee maanden fijne energie, prettige temperaturen, veel Portugese zon en een geweldig boshuisje met veel ramen, waardoor we ons in het bos waanden, ben ik weer thuis. Mijn lief en ik bewonen ieder onze eigen plek en hebben ons ‘normale’ levensritme weer opgepakt. Maar niets is hetzelfde gebleven.
Mijn huiskamer had ik voor vertrek een andere opstelling gegeven en ik heb de dominante kleur oranje verwisseld voor het kalmere turquoise. De eerste uren dat ik thuis ben, is het alsof ik in een vreemd huis ben aanbeland. Maar niets is minder waar. Zoals ons hele leven voortdurend aan verandering onderhevig is, zo transformeer ik ook en mijn huisinrichting wisselt mee. Stel jezelf eens de vraag waar je vorig jaar was om deze tijd. Als je terugkijkt op wie je toen was, besef je dat jij niet meer dezelfde persoon bent.
De afgelopen twee maanden ben ik meer naar ‘binnen’ gegaan, dan ik tot nu toe heb gekund. De woorden ‘thuiskomen in mijzelf’, hebben een diepgaande betekenis gekregen. Je kent vast wel het gevoel dat je hebt na een heerlijke, ontspannen vakantie. De eerste dagen of misschien zelfs de eerste weken thuis lukt het je om dat gevoel ‘vast’ te houden. Maar de concentratie verslapt, want je aandacht wordt getrokken door werk, geld, kinderen, familie of wie of wat er dan ook belangrijk is op dat moment in je leven. Het ont-spannen gevoel verdwijnt en het ‘thuiskomen-gevoel na een vakantie’ is er vandoor gegaan.
Dat overkwam mij toen ik in oktober 2013 naar Bali ging en daar met behulp van mijn bodemloze eenzaamheidsgevoel leerde om thuis te komen in mijzelf. Later kwam het inzicht dat thuiskomen in mijn eigen hart een diepzinnig proces is dat vele keren doorvoeld moet worden voordat het beklijft. In mijn boek ‘Held op geitenwollen sokken’ schrijf ik:
‘Nadat de twee andere gasten huiswaarts zijn gekeerd, blijf ik als enige gast over. Ik had verwacht hier gelijkgestemde mensen te ontmoeten, maar in plaats daarvan ben ik weer alleen. (…) Een diep eenzaamheidsgevoel bekruipt mij tijdens de drukkend hete dagen. Ik kan geen kant op. Langs het water wandelen lukt niet, want het staat te hoog. Langs de weg ontspannen lopen evenmin, wegens het knetterende en grommende verkeer. Ik ben veroordeeld tot mijn ligstoel vanwaar ik naar de zee staar. Geen energie om ook maar iets te ondernemen. Hoe sereen en meditatief dit uitzicht over zee ook is, de onrust is mij te machtig.
Het besef dringt tot mij door dat ik niet meer ver en langdurig met vakantie wil. Thuis vermaak ik mij uitstekend, in mijn heerlijke maisonnette met de duinen, het bos en het strand binnen handbereik. Wat wens ik nu nog meer? Waarom vlucht ik toch? Waarom blijf ik niet gewoon lekker thuis? In een Happinez lees ik een artikel over mensen met een strand- of tuinhuisje, wat mij enthousiast maakt. Vlakbij mijn woning ligt een groot tuincomplex, waar ik mijn eigen vakantieplekje kan creëren en waar ik mijn vrienden, familie, buren en collega’s kan uitnodigen. Deze gedachte helpt mij de resterende dagen op Bali door te komen. (…) Eindelijk thuis! Niet eerder was ik zo blij om thuis te zijn. Na een ontspannen wandeling in het sterk naar paddenstoelen geurende herfstbos vat ik de koe bij de hoorns en breng een bezoek aan Bickershof, het tuincomplex bij mij om de hoek.’
Na anderhalf jaar op de wachtlijst gestaan te hebben, kreeg ik de mooiste tuin toegewezen die ik mij maar wensen kon. Nu, vijf jaar en diverse diepe dalen later, is thuiskomen in mijzelf een intens en krachtig gevoel dat zich heeft genesteld in al mijn cellen en botten. Ik voel mij overal thuis. In Portugal, mijn eigen appartement, de flat van mijn lief of in mijn goddelijke tuin.
De tuin is opnieuw kaal geworden. Door de storm zijn er bamboepalen gebroken en dakpannen van de houtoverkapping kapot gevallen. Hoeveel wind er ook waait en hoeveel regen er ook valt, de nieuwe knoppen aan de bomen en struiken laten zich alweer zien. Aan de overzijde van mijn tuin zijn enkele hoge bomen geknot. Daarmee is er meer licht op de tuin gekomen en krijg ik een andere kijk op mijn plek. Alles vernieuwt continu, het enige constante is dat niets hetzelfde blijft. Maar uiteindelijk is ook dit slechts uiterlijke schijn. Want in mijn hart blijft de liefde onveranderlijk. Welk seizoen het ook is, welke metamorfose er ook plaatsvindt, waar ik ook ben; mijn hart is mijn thuis. Ik ben thuis - in mijzelf.
maart 2020