De Tuin van Loes

Wat leuk dat je mijn site bezoekt! Het heeft even geduurd voordat ik het online heb gezet, want ik wilde hem helemaal tiptop in orde hebben. Net als mijn tuin, die er ook prima uitziet. Maar net als een website, is een tuin nooit af. Inmiddels heb ik geleerd dat dit ook niet hoeft. Vaak willen wij alles af hebben, in orde, netjes, klaar. Maar dat kun je vergeten met een tuin. Nooit klaar.

Precies dat maakt een tuin zo bijzonder. Alle seizoenen maken de tuin weer compleet anders. Als de lente komt, schiet alles de grond uit. Dat zou van mij wel wat minder mogen, maar ik heb daar geen enkele zeggenschap over. De tuin doet helemaal wat ie zelf wil. Ik kan wat oprapen, uittrekken of afknippen, maar de tuin heeft het liefst dat ik het allemaal lekker laat gaan. Zo natuurlijk mogelijk. En daar hou ik wel van.

Dan pak ik een stoel en ga zitten. En kijken. Alleen maar kijken naar al dat wonderschoons. Iedere dag zie ik dat het weer zo anders is dan de vorige dag. Er zijn wat nieuwe takjes gekomen, knopjes zijn opengegaan. De lentekleuren komen heel voorzichtig te voorschijn. Verwonderd kijk ik naar de eerste blaadjes op de takken van de bomen. Zachtgroen en nog zo teer.

De vogels laten langzaam maar zeker hun lentelied horen. De winterakoniet – de eerste bloem die zich laat zien – kijkt mij aan.

Ik verdrink in het felgele kroontje en kruip in de stuifmeelsteeltjes. Mijn aandacht wordt helemaal opgeëist door een insect. Zijn rode vleugeltjes passen mooi in de kelk, alsof het zo op elkaar is afgestemd. Het is driftig bezig met snuiven of zoeken. Ik volg het nauwgezet. Met zijn kleine zwarte oogjes en zwarte voelsprieten op zijn kopje gaat het stap voor stapje verder. De pootjes bewegen nauwelijks merkbaar. Zijn kleine snoetje verdwijnt soms helemaal in de bloem. Voorzichtig kom ik wat dichterbij. Het rode diertje doet precies, wat het moet doen. Volkomen natuurlijk. 

Wanneer de zon schijnt en ik lekker in de stoel zit te genieten van de mooie wolkenluchten boven mijn schitterende tuin, dan vergeet ik de tijd. Het is net als mediteren, of misschien is het zelfs beter. Vandaag kijk ik verder en mijn aandacht verdwaalt volledig. Dwars door de bomen heen, die nog niet in het blad staan, zie ik de weilanden. De velden buiten het tuincomplex worden bewoond door paarden. Plotseling hoor ik ze galopperen. Een dreunend geluid. Adembenemend mooi als ik al die tinten bruin voorbij zie stuiven. 

Een zucht ontsnapt mij. Dan voel ik mijn maag knorren en kom terug in de tijd. Shit, vijf uur geweest. Ik had nog wat zevenblad willen weghalen. Nou ja, morgen weer. De tuin is toch nooit klaar.

februari 2018