De brug naar nergens

Aan het eind van ieder jaar kijk ik terug op wat het afgelopen jaar voor mij heeft betekend. Hoe heb ik mij gevoeld? Wat heb ik ervaren en wat heb ik daarvan geleerd? Wat neem ik mee naar het nieuwe jaar en wat laat ik achter?

Allereerst komen de Taichi & Qigong lessen die ik wekelijks geef, bij mij op. Iedere keer weer ontvang ik van al die verschillende mensen die voor mij staan nieuwe energie. Steevast begin ik met een stralende glimlach en doe ik de oefeningen voor, zonder er verder bij na te denken. Het is een innerlijke flow die vanzelf tevoorschijn komt. Dan zeg ik wijsheden waarvan ik zelf versteld sta. Zeg ík dit? Blijkbaar heb ik hier talent voor. Hoewel ik altijd wel heb geweten dat mijn intuïtie feilloos is, geniet ik na twaalf ambachten en dertien ongelukken van dit stukje meesterschap. 

Voor het schrijven van blogs volg ik ook mijn gevoel. De woorden voor een goed verhaal ploppen vanzelf op. Van mijn lief leerde ik om de eerste versie klakkeloos op te schrijven, zoals het in mij opkomt. Dat is dan nog lang geen blog. Het échte schrijven begint eigenlijk dan pas. Hoe vaker ik het herschrijf, hoe leesbaarder het wordt. Sommige mensen denken dat je niet aan het eerste intuïtieve schrijfsel moet sleutelen, ‘want dan is het niet meer authentiek’. Voor mij klopt dat niet. Je kunt een tekst verfijnen zonder de intuïtie of authenticiteit aan te tasten. Dit redigeren en finetunen is vakwerk.

 Iedereen kan schrijven, maar niet iedereen is een vakvrouw of -man. Menig professioneel auteur beschikt over de vaardigheden om de taal naar haar/zijn hand te zetten. Mijn lief is zo’n woordkunstenaar. Als Neerlandicus en zelfstandig redacteur is hij de hele dag bezig met schrijven. Dat fascineert mij. Dankzij Ed heb ik mijn eigen boek ‘Held op geitenwollen sokken’ geschreven. Eerst comprimeerde ik de ruim 1500 (!) pagina’s aan dagboeken naar ongeveer 200 A4’tjes. Vervolgens werkte ik twee maanden lang onafgebroken aan het herschrijven. (Zie: Weet wat je later worden wilt.) Daarna had Ed nog eens twee maanden nodig voor zijn professionele redactieslag. Het intrigeert mij dat hij die moeite nam, zonder daar ook maar een cent aan te hoeven verdienen. En met een geduld waar ik bijna jaloers op word. Natuurlijk heb ik hem overstelpt met liefde, maar daar koopt hij zijn brood niet mee. 

Ed schrijft omdat hij dat moet. Van wat of wie weet hij niet, maar hij moet schrijven. Vanaf zijn jeugd is hij geïnteresseerd in boeken en schrijvers. In 2012 startte hij samen met zijn vriend Fred, eveneens journalist en schrijver, uitgeverij Trophonios op. Zij geven boeken uit vanuit de overtuiging dat niet het vele goed is, maar het goede veel. Bij Trophonios verschijnen gemiddeld drie boeken per jaar. De meeste uitgaven hebben betrekking op spirituele onderwerpen, maar hun fonds bevat ook enkele autobiografische werken, diverse romans, veelzijdige non-fictie en de inmiddels succesvolle jaarlijkse Eenvoudig leven agenda.

Nog steeds geloven veel mensen dat een uitgeverij goed geld verdient. Niets is minder waar. Ik noem het ‘liefdewerk, oud papier’. Beide mannen hebben door de jaren heen heel veel uren gestopt in het redigeren en uitgeven van boeken, zonder daar zelf ook maar iets aan over te houden. Trophonios is te klein om dure promotiecampagnes te betalen, waardoor het niet makkelijk is het grote publiek te bereiken. Terwijl ik bijna obsessief probeerde mijn boek te verkopen – vooral om de kosten terug te verdienen – boeien verkoopcijfers Ed nauwelijks. Natuurlijk wil hij graag dat er bestsellers komen, maar het gaat hem voornamelijk om boeken die in zijn ogen recht van bestaan hebben, beschikbaar te stellen. Geld is secundair, of komt misschien zelfs op de derde plaats.

Inmiddels is zijn tweede roman verschenen: De brug naar nergens. Vanaf het begin heb ik het hele proces van een roman schrijven van zeer dichtbij meegemaakt. Regelmatig las hij mij zijn eerste versies voor en onophoudelijk was ik laaiend enthousiast. Toegegeven, ik ben nog steeds verliefd… Toch vind ik wat mijn lief schrijft briljant. Na vier jaar is definitief de uitgekristalliseerde versie naar de drukker gebracht, waarna het boek in het bijzijn van vrienden en familie is gelanceerd. Hier gaf hij met zichtbaar genoegen zijn boek aan alle aanwezigen cadeau. Hij vond het heerlijk om sinterklaas te spelen. 

Ik heb er bewondering voor dat hij zo’n indrukwekkend en mooi verhaal kan creëren om het vervolgens weg te geven. En zo word ik weer een stukje wijzer en neem ik mee naar het nieuwe jaar.  

Nog op zoek naar een inspirerend boek? Kijk op:

bookspot.nl/boeken/de-brug-naar-nergens

December 2022