Afhangen
Met afhangen wordt bij defensie het letterlijk afdoen van de rugzak bedoeld. Je kan het lezen als metafoor voor de last die mensen in de hoog-risico beroepen vaak te lang met zich meedragen, met alle gevolgen van dien.
Afhangen heeft een groot en divers aanbod van coaches en therapeuten die zelf jarenlang werkzaam zijn geweest in een hoog-risico beroep. It takes one to know one. Met hun persoonlijke kennis en ervaringen kunnen zij elk op hun unieke manier (voormalig) hoog-risico professionals helpen die zware rugzak af te hangen.
Sinds augustus 2022 schrijf ik met enige regelmaat een blog voor de site van Afhangen. Deze blogs plaats ik nu ook op mijn website. Onderstaand verhaal vertelde ik op een bijeenkomst van coaches en therapeuten die aangesloten zijn bij Afhangen.
Het verhaal van Loes, voormalig politieagent en bijna 25 jaar bij de politie gewerkt in diverse functies.
Twintig jaar geleden schaatste ik samen met mijn schaatsmaatjes op het meer van de Weissensee de 200 km. Diezelfde avond danste ik de sterren van de hemel, nog vol van de endorfine, die door mijn lijf gierde. Ik was nogal verslaafd geraakt aan dat stofje.
Drie maanden daarna raakte ik overspannen, zoals dat toen werd genoemd.
De bedrijfsarts hanteerde een lijstje met hoe lang iemand ziek ‘mag’ zijn. Voor overspannen zijn stond drie maanden. Veel later besefte ik dat het een burn-out was en nog eens tien jaar later noemde ik het geen 1e, 2e of 3e burn-out meer, maar kon ik het uiteindelijk opbrengen om te zeggen dat ik sinds mei 2003 nooit meer ben hersteld van een burn-out.
Ik heb mijzelf totaal uitgeput. Niet alleen fysiek, ook mentaal. In die tijd lukte het mij niet te zeggen dat ik niet meer kon en raakte ik keer op keer verstrikt in communicatiestoornissen met mijn leidinggevenden. Zij reageerden op mijn ijzersterke wilskracht. Ik was de stoere, krachtige politievrouw die niet opgaf. Ik durf te beweren dat jullie dit allemaal, brandweer, defensie, zorgmedewerkers en collegae politiemensen als geen ander herkennen. Volhouden, doorgaan en vooral niet laten zien dat je niet meer kunt. Want je kunt het!
De politie heeft er veel aan gedaan om mij weer op de rit te krijgen. Zo werd ik gestuurd naar een psycholoog van de Gezonde zaak, die mij doorstuurde naar de fysiotherapeut om mij te helpen trainen. Als ik 200 km kon schaatsen, moest ik toch zeker de 100 km kunnen halen? Het werkte precies averechts. Ik raakte meer en meer uitgeput. Toen ik aan een nieuwe sportinstructeur uitlegde dat ik pap in mijn benen had en nauwelijks nog energie had om te sporten, zei hij kortaf: “Mijn benen willen ook wel eens niet meer”. Hij draaide zich om en gunde mij geen blik waardig.
Ondertussen had ik ontdekt dat ik hoogsensitief (HSP) ben. Ik werd enorm aangetrokken door de spirituele wereld maar het lukte mij niet dit te combineren met mijn baan bij de politie. Ik raakte verstrikt in twee werelden. De inmiddels chronische vermoeidheid belette mij een baan buiten de politie te vinden. Zo hobbelde ik door, van burn-out naar burn-out. Na tien jaar belandde ik in een krachtmeting tussen politie en uwv, die drie jaar duurde. Wie, hoe en met welke regels konden zij mij weer aan een baan helpen. Ik raakte het spoor volledig bijster en nog meer gestrest dan ik al was. Collega’s die in eenzelfde gevecht zaten, namen zelf ontslag. Zij hielden het niet langer vol. Maar ik… Ik gaf pas op toen mijn verzet compleet, maar dan ook compleet gebroken was.
Wij, therapeuten en coaches werken allemaal met wat we geleerd en ervaren hebben. Als ervaringsdeskundige burn-out (binnen de politie) ‘werk’ ik nu als coach.
Daarbij put ik uit een enorm reservoir van opgedane levenswijsheid en kennis. Het pad naar overgave leidde mij uiteindelijk naar het diepst in mijzelf. Ik leerde mijzelf beter kennen, werd liefdevoller naar mijzelf toe. Ik bleef kijken naar de spiegel die mij continu voorgehouden werd. Wie ben ik, wat doe ik en wat gebeurt hier waar ik mijzelf mee kan ontwikkelen?
Hoe kan jij zien of iemand zichzelf voorbijloopt? Hoe reik je iemand de hand die zelf het overzicht van wat er werkelijk speelt kwijt is geraakt?
Weet jij hoe het voelt om als zieke werknemer door leidinggevenden en UWV niet geloofd te worden? Keer op keer de opdracht te krijgen om toch maar weer te proberen aan de slag te gaan? Heb jij ervaren om als een lastig kind te worden beoordeeld, omdat ze niet mee wil werken of gezien te worden als iemand die de kantjes ervan af loopt? Want je doet toch ook leuke dingen, werd er dan gezegd. Heb je ook de opmerking gekregen terwijl je op een absoluut dieptepunt zat en je jezelf wanhopig afvroeg waarom niemand jou begrijpt of ondersteunt: “Waarom neem je geen ontslag?”
Weet jij hoe het voelt om een laag zelfbeeld te hebben en er alles voor over hebt om dat maar niet aan anderen te laten zien? Weet jij wat het betekent als je doodsbang bent voor afwijzing? Weet jij hoe je achter de woorden “Ik wil niet meer” kunt horen wat iemand werkelijk bedoelt, namelijk: “Ik kan niet meer”? Kun jij daarvoor medeleven en begrip tonen?
Mijn ervaringen en gevoelens tijdens mijn burn-outs heb ik beschreven in Held op geitenwollen sokken. Het boek leest alsof je zelf door al die diepe processen heengaat. Weten dat je een andere weg moet inslaan. Zien dat het lichaam beduidend meer tijd nodig heeft dan iedereen om je heen jou gunt om tot bezinning te komen. Om het geleerde van hier (hoofd) naar daar (hart) te laten stromen, vergt veel tijd, geduld én volharding.
Een boek dat drie burn-outs van binnenuit beschrijft, is natuurlijk niet een vrolijk boek. Maar wie door de ellende heen prikt, ziet dat alle vastgeroeste overtuigingen en conditioneringen opgeruimd moesten worden. Het drama is onvermijdelijk, maar gaandeweg komen er steeds meer moment waarop ik zuiver weet dat ik door de shit heen móét! Dankzij het vertrouwen in mijzelf kon ik mijn zielsverlangen naar een transformatie in mijn leven vervullen.
Dit boek is bij o.a. Bol.com en Bookspot.nl verkrijgbaar voor € 23,45. Iedere lezer kan het bij mij kopen voor een tientje, voor verzenden per post + €3,50. Contact.
februari 2023