Lieve vrienden, familie, ex-collega’s, taichi-ers en biodanzers

Wat een prachtig gemêleerd gezelschap. Allemaal zijn jullie verbonden met mijn leven. De meesten van jullie spelen een rol in mijn boek. Maar maak je geen zorgen. Niemand komt voor onder haar of zijn eigen naam. En waar mogelijk heb ik de setting onherkenbaar gemaakt. Insiders zullen misschien wel het een en ander herkennen, maar voor outsiders valt er weinig te herleiden. Het verhaal in mijn boek is precies het toneelspel dat mijn ziel heeft willen ervaren. De juiste gebeurtenissen op het juiste moment. Het doet mij goed dat jullie hier allemaal zijn. Want zonder jullie zou het hier wel erg saai zijn. Dankzij jullie sta ik hier te stralen. Want mijn kindje… 

…

Wacht even! 

Eerst dit.

 

Drie jaar geleden stond ik hier ook op deze plek samen met mijn Grote Liefde. Toen vierden wij ons liefdesfeest. Wij beloofden elkaar trouw aan onszelf. Want de ander trouw beloven tot de dood ons scheidt bestaat voor ons niet. We kunnen niet in de toekomst kijken en weten alleen dat we hier en nu zielsveel van elkaar houden. Nog steeds! We beloofden elkaar vrij te laten, zodat we onze eigen weg kunnen blijven volgen. Op dat pad worden we geleid door onze ziel. Tijdens ons liefdesfeest verklaarden we dat wij onze liefde met elkaar willen delen en dat wij elkaars man en vrouw willen zijn. Dat was drie jaar geleden.

Nu hoef ik jullie vast niets uit te leggen over de bloemetjes en de bijtjes, en dat daar kindjes van komen. Een buurmeisje reageerde ooit heel verbaasd op mijn opmerking dat ik geen kindjes kon krijgen. “Dan trouw je toch nog een keer?” zei ze. Die wijze kinderraad heb ik dus opgevolgd. 

 

En ja lieve mensen, na drie jaar is hier dan ons kindje. Zonder mijn Grote Liefde zou dit boek niet tot stand gekomen zijn. De draagtijd was lang, maar vandaag laten we ons kindje zien én sturen we het de wijde wereld in. Het is groot en sterk genoeg om nu vrijgelaten te worden. 

 

Hoe lang was die draagtijd dan? Als ik terugga naar de werkelijke conceptie, kom ik uit in 2003. Ja, zestien jaar geleden! Mijn haptonomietherapeut, die ik voor deze gelegenheid helaas niet meer heb kunnen traceren, zei mij vooral te gaan schrijven over de therapiebehandelingen. Dat ben ik trouw gaan doen niet wetende hoe lang en hobbelig de weg zou zijn die ik nog ging beschrijven. De gebeurtenissen in de daaropvolgende jaren moest ik wel boekstaven om te kunnen bevatten wat er zich allemaal afspeelde. In die tijd wist ik nog niet dat ik hooggevoelig was en meer tijd nodig had dan anderen om belevenissen te verwerken. Door te schrijven en te blijven schrijven lukte het mij beter om de overdaad aan indrukken te dragen. Het was alsof ze een plekje kregen waar ik naar kon terugkeren zonder dat het allemaal in mijn hoofd opgeslagen hoefde te worden. Iedere keer dat ik mijn eigen bevindingen herlas, begreep ik beter dat het pad dat ik bewandelde wel een hele lange en omslachtige omweg maakte. Mijn pad leidde mij uiteindelijk naar waar ik mij beter thuis voelde. Ik leerde mijzelf beter kennen, werd liefdevoller naar mijzelf toe.

 

Een boek dat drie burn-outs van binnenuit beschrijft, is natuurlijk niet een vrolijk boek. Maar wie door de ellende heen kan prikken, ziet dat alle vastgeroeste overtuigingen en conditioneringen opgeruimd moesten worden. In dit menselijk drama groeit mijn begrip van wat liefde is. De verschillende rollen die ik speel, en de mensen die ik daarbij heb ontmoet, hebben mij geholpen om te groeien. Al mijn medespelers, de mensen vermomd in diverse gedaanten, had ik nodig als spiegel. Het drama is onvermijdelijk, maar ik hoop dat de lezer vooral de sterke en diepgaande momenten daartussendoor signaleert. Mijn boek zit vol met momenten waarin ik zuiver weet dat ik door de shit heen móét! Mijn kracht en doorzettingsvermogen maakten dat ik dat ook iedere keer weer kon opbrengen, om datgene in mijn leven te brengen waar mijn ziel zo naar hunkerde. 

 

En hier sta ik dan... In jullie warme gezelschap… Naast mijn Grote Liefde… Met mijn tuin als persoonlijk paradijs… Uiteindelijk heb ik kunnen creëren wat mij gelukkig maakt. En ik ben ervan overtuigd dat dit voor ieder mens geldt. Iedereen kan haar of zijn geluk voor zichzelf creëren. Iedereen kan de liefde creëren, in een omgeving waar alle liefde tot bloei kan komen. 

 

En nu is er dan mijn boek, dat straks onthuld gaat worden. Aanvankelijk schreef ik het helemaal voor mijzelf, maar nu het eenmaal tot een serieuze publicatie is gekomen, heb ik een nieuwe missie. Ik wil mijn boek aan leidinggevenden, arbeidsdeskundigen, personeelsspecialisten, bedrijfsartsen en burn-out coaches presenteren. Zij kunnen er vanuit hun professie heel veel waarde uit halen. Het gaat niet om schuld, beslist niet, want ik blijf geloven dat ieder mens in principe van goede wil is. Maar dat betekent niet dat zij zich ervan bewust zijn wat hun handelen voor effect heeft op de medemens die in zwaar weer verkeert. 

 

In oktober van 2016 ben ik arbeidsongeschikt verklaard, wat direct het afscheid van de politie betekende. Vrij! Echt vrij! Het heeft nog ruim twee jaar geduurd voordat ik dat ook echt zo kon voelen. En nu, drie jaar na dato heb ik de power om de wereld te laten zien wat het betekent een burn-out te hebben. Het zijn mijn pure ervaringen en gevoelens die worden beschreven in mijn boek. Deze kunnen een bewustwordingsproces op gang brengen. Iedereen kan nu lezen hoe het is om aan de andere kant van de tafel te zitten. Omdat deze ervaringen en gevoelens tot in mijn diepste kern reiken, is dit een heel erg persoonlijk boek geworden. Het beeld op de achterkant van de cover staat daar symbool voor. Ik geef mijzelf in figuurlijke zin helemaal bloot. Daarmee steek ik mijn nek ver uit boven het maaiveld. Maar ik benadruk dat dit boek míjn leerproces beschrijft, míjn waarheid, míjn verhaal, míjn belevenis! Wat iemand anders daarvan vindt, is helemaal voor die ander. Ieders verhaal is uniek.

 

En dan is eindelijk het moment aangebroken: ons kindje. 

 

Wat is ie mooi, hè?!

 

Mijn boek gaat de wijde wereld in en ik heb er alle vertrouwen in dat het zijn weg gaat vinden. Ook vertrouw ik erop dat jullie mijn boek, mijn kindje, zullen steunen. Als lezer zal het jouw eigen ervaringen oproepen, versterken en misschien krijg je zelfs nieuwe inzichten. Voel maar wat het met jou doet. Als vriend vertrouw ik erop dat je het bestaan van dit boek doorgeeft. Schrijf een recensie op de diverse online boekwinkels. Ook al heb je het daar niet gekocht. Laat je horen, geef mijn kaartje of een flyer over mijn boek. Neem zoveel als je wilt mee en deel het uit. Dat helpt mijn kindje. 

 

Het is gebruikelijk om bij een boeklancering een eerste exemplaar uit te reiken aan de persoon die veel voor het boek of de schrijver heeft betekend. Aan die traditie geven wij vandaag een persoonlijke draai. Een van de passages in mijn boek beschrijft de persoonlijke worsteling en het uiteindelijke overlijden van mijn broer. Dit gebeurde niet lang nadat zijn vrouw was overleden. Ik voel mij nauw verbonden met hun vier zoons, die hiermee hebben moeten leren omgaan. Hun weg is weer een hele andere dan de mijne, maar ook zij krijgen al op jonge leeftijd een paar flinke optaters van het leven. Zij hebben mijn sympathie en bovenal mijn liefde. Daarom, in plaats van hét eerste exemplaar, reik ik vandaag vier eerste exemplaren uit van mijn boek aan deze vier jongens. Jullie hebben een plek in mijn hart.