Het magische licht
De blaadjes aan de bomen verkleuren, verschrompelen en laten uiteindelijk de boom los. Door de kortere dagen is het groeien gestopt en maakt de natuur zich op voor de winter. Langzaam neemt mijn tuin een andere vorm aan. De schaduwen worden langer, de bloemen verwelken, de stelen knakken om. De zon verdwijnt al voor een deel achter de hoogste bomen. Juist in dit stralende herfstlicht lijken de kleuren dieper te worden en is het alsof alles één geheel wordt. De temperaturen zakken en het water van de zee wordt kouder. Misschien houd ik het nog één maand vol om te zwemmen, maar dan is ook dat echt over. De verwarming heb ik vandaag weer aangedaan. Ik keer steeds meer naar binnen.
Binnen is het goed maar zoveel kleiner dan buiten. Als ik binnen ben is mijn aandacht op mijzelf gericht en niet meer naar wat de natuur, of wat dan ook buiten mij, te bieden heeft. Binnen kan ik voor de tv gaan zitten, maar daar ben ik niet zo van. Ook is het belangrijk voor mij om niet te lang achter de computer te zitten. De rust die ik nog altijd in ere moet houden, dwingt mij te zitten en niets te (hoeven) doen. Met de kaarsjes en sfeervolle lichtjes aan, wordt mijn huis in een magisch licht gezet.
Door naar binnen te keren, vergroot je de aandacht voor jezelf. Dat betekent dat je ook de confrontatie aangaat met jezelf. Onvermijdelijk zie je jouw eigen schaduwkanten. De kant die je liever niet ziet, omdat je vroeger geleerd hebt dat je je emoties niet mag tonen. Als je boos bent, ben je niet geliefd, als je angst voelt, ben je ‘klein’ en als je verdrietig bent, ben je ‘zielig’. En geen van deze stickers wil je opgeplakt krijgen. Toch is er geen ontkomen aan om onze emoties te voelen, als we naar binnen gaan. Zodra we onze emoties toelaten en er met liefde naar kijken, kunnen we zien dat ook deze schaduw betoverend kan zijn.
Zelf ben ik ook in de herfst van mijn leven. Mensen worden steeds makkelijker negentig jaar wat zou betekenen dat je op je zestigste op twee-derde van je leven zit. In mijn herfsttijd heb ik veel van wat ik voor mijn vijftigste belangrijk vond inmiddels losgelaten. Niet zoveel mensen meer om mij heen, geen feestjes en partijen meer. Wat een ander van mij vindt is eveneens niet belangrijk meer en zo zie ik, als ik terugkijk, dat ik al heel veel achter mij gelaten heb. De herfsttijd geeft ons de rust die we nodig hebben, om naar binnen te keren. En te zien dat wij het ook goed kunnen vinden met onszelf. Wij zijn nu in staat om in de spiegel te kijken. Dapper bekijken we al onze kanten, inclusief onze schaduwzijden.
Net als de natuur ieder najaar, nemen wij tijdens onze herfsttijd een andere vorm aan. We zien er niet meer uit als het frisse jonge kind dat we geweest zijn. De fijne rimpeltjes die terrein winnen, hebben hun eigen charme. Toch woont de werkelijk zuivere schoonheid in ons hart. In de herfsttijd van ons leven aanvaarden we dat de wereld is wat het is. Ik heb ondertussen geleerd dat ik de wereld niet kan veranderen en ik begrijp dat ook de ellende bij het leven hoort. In de herfsttijd van ons leven plukken we de vruchten van onze wijsheid. Niet de kennis van wat we vroeger op school hebben geleerd, maar de vergaarde wijsheid uit onze eigen levenservaringen.
Alles verandert continu. Niets blijft hetzelfde. Niets is wat het lijkt. Net als de natuur in de herfst, raken we steeds meer overtollig geworden ballast kwijt en transformeren wij tot wie we werkelijk zijn. Deze transformatie helpt ons het leven te verlichten, letterlijk en figuurlijk. Door het magische licht in ons binnenste, voelen we dat de kleuren dieper worden en ervaren we dat we één zijn met alles wat is…
oktober 2018