Van het pad(je) af
Ben je in de war of malende? Of gewoon prettig gestoord? Wanneer ben je van het pad af? Misschien als je niet meedoet met de gemiddelde mens, die net als alle anderen ‘normaal’ is. Als ik vertel dat ik geen journaal kijk en geen kranten lees, omdat de vooral ‘negatieve’ berichten te direct bij mij binnenkomen, zie ik de wenkbrauwen omhoogtrekken. “Huh, steek jij je kop in het zand?” Nee, wat er in de wereld gebeurt weet ik maar al te goed, maar hoef ik niet dagelijks te horen of te zien. Mij een beetje terugtrekken uit die wereld bevalt mij wel. Wanneer je niet een doorsnee mens bent, wie of wat ben je dan wel?
Laatst wandelde ik in ons prachtige duingebied nieuwsgierig op een door de Schotse Hooglanders uitgesleten pad. Al mediterend en gebruikmakend van mijn intuïtie volg ik mijn pad. De ‘oude rebel’ in mij daagt uit: Hoe bedoel je: “Op dit pad mag je niet wandelen?” Regels zijn er om overtreden te worden. Toch? Anders zou de agent geen werk meer hebben. Simpel.
Nou ja, zo simpel is het werk voor een politieagent natuurlijk niet. Die dienen de ‘orde’ te bewaken en de regels en wetten te handhaven. Tijdens mijn jaren op de politieschool volgde ik trouw alle instructies op. Maar aan het eind van mijn tijd bij de politie, kwam ik tot de ontdekking dat al die regels en wetten behoorlijk belastend kunnen zijn. Welke orde? Hoezo handhaven? Door mijn vele reizen heb ik in steden als Caïro en Jakarta gezien dat als er nauwelijks regels zijn, de mensen gedwongen worden om zelf goed op te letten. Het leek verdomd of er juist daardoor minder ongevallen gebeurden. In het westen houden we niet van chaos. We zijn het gewend om richting te krijgen hoe we moeten gaan. We houden ons aan regels en denken dan dat we veilig zijn. Vergeet het maar. Niemand weet wat de volgende stap ons brengen zal.
Dus loop ik inmiddels van het gebaande pad(je) af. Puur om te ont-dekken wat daar te beleven valt. Spannend om niet te kunnen zien waar het volgende paadje naar toe gaat. De Hooglanders en paarden die hier ‘vrij’ in de duinen rondlopen, kun je niet echt meer ‘wild’ noemen. Enerzijds is dat jammer. Anderzijds is het maar goed ook. Want avonturen beleven hoeft niet meer. De keren dat ik in het diepe sprong, zijn heftig genoeg geweest. De daarmee gepaard gaande angsten hebben genoeg met mijn lijf gedaan.
Maar de kracht van nieuwsgierigheid, voelen dat dit mijn weg is en weten dat ik werkelijk niet meer terug kan, lieten mij vaak geen andere keus dan te springen. Soms… jazeker, soms met ogen dicht en gaan, in het diepe.
Die kracht is dan genoeg om niet het makkelijke asfalt te kiezen, maar om de onzekere kuilen, hobbels en keien te trotseren. Anders doen dan anderen, zeggen dat je het er niet mee eens bent, scheiden, je baan opgeven, nee zeggen tegen je familie en nog veel meer. Ieder die dergelijke sprongen heeft gemaakt, kent het gevoel van in het ravijn springen en bang zijn om te pletter te vallen. Om dan, soms enige tijd later, te ontdekken dat er geen val geweest is. Maar een tijdelijk zweven, waarna je misschien wat hard bent geland, maar het wel overleefd hebt. Je eigen pad volgen is je hart volgen. De angst voor wat er allemaal mis kan gaan, is vaak groter dan waar de werkelijkheid je op trakteert. Durf je het aan om als ‘malende’ aangewezen te worden? Of het stempel ‘gestoord’ te krijgen door een of andere voorbijganger?
Als dat zo is, kom je erachter dat alles wat een ander zegt of denkt, alleen maar van de ander is. Het zegt niets over jou! Jij bent wie je bent. Durf te zijn wie je werkelijk bent. Loop maar eens van het pad(je) af...
December 2018
p.s. Voor wie De Tuin mist in deze blog: dat klopt, het is winter. De Tuin is in ruste.