Wie bijzonder is, moet eenzaam kunnen zijn

Eenzaamheid loopt als een rode draad door mijn leven. Zelfs afgelopen week voelde ik, nadat het lange tijd verdwenen leek, weer dat weeïge gevoel van eenzaamheid. Lang ben ik haar uit de weg gegaan. Dat was helemaal niet moeilijk, want de vele activiteiten waar ik blij van werd, waren volop aanwezig. Mijn levenslust en wilskracht maakten het mij makkelijk om aan te sluiten en mee te doen. Schaatsen op de baan en ieder jaar mee met een energieke en leuke groep naar de Weissensee. Zomers met dezelfde actieve mensen skeeleren door diverse dorpen. Fietsen met weer een andere club en vrienden die ik leerde kennen tijdens de opleiding voor spiritueel therapeut. Mijn enthousiasme leverde prachtige diepgaande gesprekken op en gedurende vier jaar hield deze opleiding de eenzaamheid van mijn huwelijk op een veilige afstand.

 

Maar de echtscheiding bleek onvermijdelijk en mijn vermoeidheid dwong mij de activiteiten stuk voor stuk los te laten. En daarmee verdwenen die vrienden bijna met dezelfde vaart. 

 

Pas na mijn scheiding kon ik de eenzaamheid uiteindelijk toelaten. Toen mijn partner en vrienden er niet meer waren en de stilte toenam, moest ik wel gaan vertrouwen op mijn eigen intuïtie. Daarmee leerde ik tot mijzelf te komen. Te luisteren naar mijzelf in plaats van mijn handelen en denken door anderen te laten beoordelen. Hoe meer ik op mijzelf vertrouwde, hoe meer ik ging ervaren dat mijn intuïtie feilloos is. Langzaam maar zeker maakte de eenzaamheid plaats voor het gevoel het goed te hebben met mijzelf. Maar voordat ik zover was, heb ik de zondagen waarop ik zoveel gezelligheid om mij heen zag, zonder dat ik daar deel van uitmaakte, vervloekt. 

De fantastische spirituele reis naar Bali bleek het toppunt van eenzaamheid. Andere gasten waren er niet en de eigenaar was geen prettig type. Ik was volledig aangewezen op mijzelf, zodat ik mijn innerlijke kracht wel moest aanboren. Maar mijn energie vervloog door de drukkende warmte en het enige waar ik die drie weken toe in staat was, was liggen in een heerlijke luie stoel en staren naar de prachtige zee. In die periode kwam ik tot het inzicht: Dit is het ultieme dal van mijn eenzaamheid. 

 

Thuisgekomen heb ik mij ingeschreven voor een tuin op Bickershof, hier in Heemskerk. In de twee jaar tijd dat ik op de wachtlijst stond, vroeg ik het universum mij op het juiste tijdstip de tuin aan te bieden die helemaal bij mij past. In die tijd vielen zowel mijn baan, als mijn dierbare broer weg en heb ik kunnen ervaren dat ik het goed heb met mijzelf. In stilte en eenzaamheid. 

 

Vlak voordat ik de Liefde van mijn leven zou ontmoeten, kreeg ik mijn tuin toegewezen, De Tuin van Loes. Dat was drie jaar geleden. Vorige week heb ik voor het eerst een nacht doorgebracht op de veranda van mijn idyllisch mooie tuinhuisje. Dankzij de aangename temperaturen kon ik buiten slapen op een ligbedje met matrasje met alleen een laken over mij heen. Er zat een overdaad aan energie in mijn lichaam, en ik wist zeker dat niets meer stuk kon gaan.

Maar de ups in mijn leven blijven steevast gevolgd worden door downs, en andersom. De eenzaamheid zit diep in mij en kroop uit mijn tenen naar boven. Het overweldigend blije en vrolijke gevoel dat eerder die dag bij mij was, verdween. Terwijl ik naar de nachtelijke geluiden luisterde, ging het door mij heen: Waar is toch iedereen? Waarom ben ik hier? Wat doe ik hier? Vragen waar ik niet eens een antwoord op wil hebben. Want het is de eenzaamheid ín mij. Die is daar en hoeft uiteindelijk niet weg. Soms is zij pijnlijk aanwezig. Maar in de meeste gevallen, voel ik de innerlijke kracht en is zij mijn steun en toeverlaat. Wanneer het stil wordt om mij heen en ik het goed heb met mijzelf.

 

Juni 2018

 

 

Zie de inspirerende tekst van Oriah Mountain Dreamer onder:  Meer...?

 

 

 

 

 

De natuur heeft geen haast

 

en toch komt alles af

 

Designed by Ed&Loes