Alle wegen leiden naar thuis
Op de terugweg naar huis, komt deze titel op. Op gevoel en ‘thuis’ in gedachten is iedere richting die je gaat goed. Gedachten zijn krachten waarmee je je hele gestel in de ‘thuismodus’ kunt zetten. Hoe vaker je naar je hart luistert en daar zonder twijfel naar handelt, hoe makkelijker het is de juiste weg te volgen.
Net zoals Ed en ik hebben gedaan door twee maanden in Spanje te verblijven. Het voelde zó goed; “Ja, daar gaan we allebei ons boek schrijven zonder gestoord te worden.” Razendsnel vonden we een geschikt huis. Verwonderd keek ik naar het scherm, toen Ed uitriep: “Dit is het precies! Een schot in de roos.” Verdraaid, het klopt. Synchroniciteit. Het was wennen. Het huis is nogal kil ingericht – gebaseerd op de hete zuid-Spaanse zomers – maar bijzonder geschikt om ongestoord te werken op ons eigen plekje.
Met veel liefde en plezier wijdde ik mij dagelijks aan mijn manuscript. Wat een euforie als na jaren noeste schrijfarbeid het woord ‘Fin’ geschreven wordt! Daar hebben we feestelijk op geklonken. Het is als thuiskomen na een lange weg waarbij ik mij volledig op het proces concentreerde, zonder naar het eindresultaat te kijken. De prachtige seinen die de engelen mij op deze koers gegeven hebben, waren onmiskenbaar. Pas nadat het manuscript was voltooid en we allebei trots de schepping bekeken, verscheen het beeld van mijn boek. Nu komen de vervolgstappen; redigeren, opmaak, omslag, foto’s, proefdrukken corrigeren, promotieteksten, lancering, advertenties enzovoort. Schakelen naar een andere versnelling. Voer voor volgende blogs…
Net als van het schrijven genoot ik in Spanje van de eindeloze wandelingen. De vele amandelbomen staan nu volop in de bloesem. De schattige musjes kwetteren elkaar hun lenteliefde toe, en vogels die we in Nederland nauwelijks te zien krijgen, zoals de hop, de klapekster en de roodborsttappuit zijn een bezienswaardigheid. Hoge bergen – al zijn het heuvels, maar voor ons Nederlanders is iets al snel een berg –, diepe canyons, prachtige rotsen, lange paden die kronkelend hun ogenschijnlijk eindeloze weg vervolgen. De eerste weken is het zoeken, geen idee waar we zijn. Als we van het pad afdwalen, kijk ik vertwijfeld om mij heen. Wat nu? Maar hoe langer we deze omgeving verkennen, hoe meer we het landschap ontdekken. Hoe ga ik verder en welke weg neem ik nu? Midden tussen de bergen, verdwijnt het richtingsgevoel.
Spannend, want zodra het pad ophoudt en ik, alleen wandelend, nieuwsgierig doorklim naar de top, komt er angst om de hoek kijken. Ja maar, wat als er nu… en hoe moet ik dan…? Klimmen gaat nog wel, maar de steile kant naar beneden schuifelen is andere koek. Daarbij is het hier volkomen verlaten, geen mens te bekennen. Alleen op de wereld. En geen bereik! Tja, dan maar vertrouwen op mijn gevoel. Het lijkt wel op het schrijven van mijn boek.
Weten dat er altijd een weg terug is, als ik bij mijzelf blijf en stap voor stap ga. Verdomd, dat helpt. Wat is die aantrekkingskracht om over de berg te gaan in plaats van eromheen toch heerlijk sterk. Zonder doel en maar zien waar ik terecht kom. Op de hoogste top krijg ik een gigantisch cadeau. Een fenomenaal uitzicht over onze omgeving, met verschillende dorpjes, uitgestrekte vlaktes en bergen rondom. En zo ver als je kijken kunt met die droge, heldere lucht. Verrukt roep ik uit: “Yes, ik overschouw de wereld!” Wow, wat fijn om je hart te volgen en erop te vertrouwen dat er altijd een weg is, terug naar huis.
Thuiskomen. Ieder weer onze eigen ruimte, onze vertrouwde dagelijkse gebeurtenissen. Lekker genieten van de Taichi & Qigong lessen. De zee, het strand en de bossen. De lente komt eraan. Hier in Nederland zal het nog even duren, maar de lentelucht ruik ik al. En yes, mijn tuin! Laat maar zien hoe de knoppen opengaan, de struiken bloeien, de appels groeien en het gras weer groen wordt.
Het gras bij de buren is helemaal niet groener. Mijn hart – het klopt altijd – gaf jarenlang aan: ‘Geduld, vertrouw en blijf geloven’. Mijn tuin, het mooiste geschenk van het universum, dat is mijn thuis.
februari 2019