Ware rijkdom
Gezeten onder een boom in mijn tuin kijk ik om mij heen en voel ik mij rijk. Ik voel de rust en weet dat er niets meer hoeft. Was dat altijd maar zo. Nog regelmatig verval ik in onrust of somberheid. Zeker nu de datum van lancering van mijn boek – Held op geitenwollen sokken – langzaam maar zeker dichterbij komt, begint het te kriebelen. Dit boek gaat waarschijnlijk veel teweegbrengen in mijn omgeving, maar ook daarbuiten. Ik laat letterlijk en figuurlijk de naakte waarheid zien. Dat vergt vertrouwen in mijzelf, maar ook in de ander. En precies dáár zit de onrust. Begrijpt de ander wel wat ik schrijf? Natuurlijk begrijp ik dat mijn waarheid niet jouw waarheid hoeft te zijn. Wat een ander vertelt, kun je alleen laten resoneren met jouw eigen ervaringen, met het verhaal in jouw lichaam. Kan ik een ander exact hetzelfde laten ervaren als wat ik heb ervaren tijdens mijn burn-outs? Nee. Het enige dat ik kan doen, is mijn verhaal zo helder en eerlijk mogelijk weergeven.
Sinds ik de eerste woorden op papier zette, zo’n zestien jaar geleden, zijn de toevalligheden die ik op mijn pad trof zo talrijk, dat dit nagenoeg onvermijdelijk een boek moest worden. Even onvermijdelijk is mijn angst voor kritiek. Iedere lezer heeft een eigen focus of referentiekader. Iemand binnen de politie zal het ongetwijfeld anders lezen dan iemand met burn-outervaring. De hooggevoelige medemens zal veel van mijn innerlijke strijd herkennen. Wat er voor de één bovenuit springt, valt een ander wellicht niet eens op. Toch weet ik dat die kritiek in mijzelf zit en bij niemand anders. Zoals ik de onrust en mijn angst voor kritiek bij mijzelf zoek, geldt dit ook voor de lezer. Waar zit de angst, wat mag niet gezien worden? Is de waarheid confronterend? Heb je geleerd om alles wat niet mooi of geen plezier geeft te verbloemen? Ervaar je de verwoording van mijn ervaringen als een oordeel? Ben je bewust van het feit dat je onverwerkte emoties wegstopt? Om deze vragen met open vizier tegemoet te treden is veel daadkracht en doorzettingsvermogen nodig. Dat weet ik als geen ander.
Een groot deel van mijn verhaal speelt zich af binnen de politie. Dat had net zo goed een ander grote organisatie kunnen zijn zoals Schiphol, het onderwijs of de gezondheidszorg, waar leidinggeven niet altijd weten hoe zij met hun personeel moeten omgaan. Daar staat de media bol van. Kennelijk had ik de politie nodig om te leren mijn grenzen beter aan te geven.
Het schrijven van een boek is niet zo eenvoudig als het soms lijkt. Iedereen kan schrijven, maar een boek leesbaar voor de ander maken is vakwerk. Tijdens het schrijven ging ik zo op in mijn eigen belevingswereld dat ik vaak veel te kort door de bocht ging. De eindredacteur van uitgeverij Trophonios had werkelijk zijn handen vol om vele passages voor de lezer begrijpelijk te maken.
Hoeveel mensen de weg naar mijn boek weten te vinden, is aan het universum. Graag wil ik met mijn verhaal mensen die zijn vastgelopen – of dat nu met werk of privé samenhangt, of beide – een steuntje in de rug geven. Maar ik hoop vooral leidinggevenden, bedrijfsartsen, (re-integratie)coaches, therapeuten en psychologen te bereiken. Zodat zij beter begrijpen hoe ze met mensen in een burn-out kunnen omgaan.
Het idee dat je met een boek veel geld verdient, is een wijd verbreid misverstand. Alleen al met de redactie heeft de uitgeverij aan arbeidsuren veel meer uitgegeven dan er naar verwachting aan geld zal binnenkomen. Tenzij het boek natuurlijk een bestseller gaat worden 😉. Trophonios is al blij als de kosten voor vormgeving, drukken, promotie, distributie en lancering worden terugverdiend. En zelf zal ik er ook allerminst rijk van worden. Dat is ook nooit de opzet geweest. Rijk ben ik al met dit prachtige plekje onder de boom in mijn tuin en met mijn Grote Liefde. Eveneens ben ik rijk omdat ik dit verhaal, mijn waarheid, heb kunnen schrijven vanuit mijn hart. Met veel liefde voor mijzelf en voor de ander, en met vertrouwen in wat is en wat komen gaat. Maar de ware rijkdom is dat ik uiteindelijk ben thuisgekomen in mijzelf.
Augustus 2019