Alle emoties zijn welkom

Hier in Portugal kom ik toe aan mijn rust. Geen tuinonderhoud, geen boekpromotie, geen verplichtingen voor wie of wat dan ook. Wat schoonmaken, de afwas of boodschappen doen, is meer dan genoeg. Ik knuffel de ezels, aai de paarden en krijg af en toe een goddelijke massage voor mijn pijnlijke lijf. Heb ik nergens zin in? Nou, dan doe ik toch niets! Hier leer ik (opnieuw) te luisteren naar mijn lijf. Met meer overgave dan voorheen.

Toch protesteert mijn wil: “Dit is toch geen vakantie!? Je moet er echt op uit, hoor, en de omgeving verkennen.” Laat maar lullen, denk ik dan. Meer aandacht besteed ik aan wat mijn lijf nodig heeft. Mijn gevoel bepaalt altijd in het Nu - luid en duidelijk - wat ik nodig heb. Als ik iets anders ‘wil’ (het denken) dan wat mijn lijf aangeeft (het voelen), ontstaat er vroeger of later spanning, onrust en vooral teleurstelling.

Dankzij mijn reuze sterke wilskracht en doorzettingsvermogen werd ik geselecteerd bij de politie. Met daadkracht kunnen we bergen verzetten. Het voelt heerlijk om die kracht te gebruiken en door te zetten, zodat je precies bereikt wat je wilt of wat gedaan moet worden. Onvermoeibaar tot de volgende uitdaging zich aandient. Want ons ego is nooit tevreden. Het wil altijd meer, beter, hoger, sneller, vaker enzovoort. We willen anderen pleasen. We willen demonstreren wat we allemaal wel niet kunnen, zodat we bewonderd worden. We willen bij de groep horen (familie, sportvereniging, bedrijf). Dit zijn krachtige conditioneringen. Maar inmiddels weet ik dat wat ons hart verlangt meer aandacht verdient dan de dwingelandij van de wil. Als het blijft zeuren, dan is het aan onszelf om te zien dat het zich gedraagt als een klein kind dat de baas wil spelen. Tegelijkertijd hebben we onze verlangens nodig om naar ons hart te leren luisteren. Het vinden van de balans tussen het streven en het hart is een proces dat iedere dag opnieuw om aandacht vraagt.

Terwijl ik van het Portugese zonnetje geniet, luister ik naar mijn hart, mijn ziel, mijn intuïtie. Het bovenstaande ‘weet’ ik al jaren. Nu ik twee maanden lang de ruimte heb om alle aandacht te besteden aan wat ik voel, in plaats van wat ik wil, begint dit ‘weten’ in te dalen in mijn lijf en in al mijn cellen. Weten wordt voelen. Voorheen moest ik toch echt eerst een wandeling maken, voordat ik zomaar kon gaan zitten en niets doen. Of eerst schoonmaken. Alles wat gedaan moest worden, eerst! Nu zit ik en voel… Mijn lijf geeft aan dat het niets hoeft. Het wil liggen en voorlopig niet opstaan. “Ja maar”, hoor ik mijn wil verschrikt uitroepen, “dat kan echt niet hoor!” Dan kijk ik het aan met een glimlach en zeg met liefde: “Rustig maar, het is echt wel goed.” Mijn streven zaait onrust in mijn lijf en dat laat ik kalm gebeuren, terwijl ik het observeer. Als een windhoos die geen grip krijgt, zakt het geleidelijk weer weg en voel ik dat de rust zijn plaats inneemt. Weldadige rust.

Iets vergelijkbaars doet zich voor wanneer mijn lief een aanmerking heeft op iets wat ik doe, in het huishouden bijvoorbeeld. Voorheen sloeg mij direct de angst voor ‘niet goed genoeg zijn’ om het hart. “O kut, ik doe weer eens iets verkeerd. O jee, nu is mijn lief vast boos op mij.” Nog voordat ik in de gaten had wat er gebeurde, schoot het direct naar mijn emotie. Tegenwoordig stop ik even met waar ik mee bezig ben, ga met mijn aandacht volledig naar binnen en voel... Er golft een zware emotie door mij heen. Terwijl ik het waarneem en het onaangeroerd door mijn lijf laat gaan, ebt het langzaam weg. Dan voel ik een glimlach opkomen en zeg tegen mijn lief: “Grappig. Daar was die emotie weer even.” Hierop volgt vreugde. Om het besef dat ik dit steeds beter onder de knie krijg en omdat alles er mag zijn. Ik mag ook de ‘nare’ emotie voelen. Alle emoties zijn welkom. Dan ben ik wie ik werkelijk ben.

februari 2020