De boel de boel
Sinds midden december vertoef ik weer met mijn lief in een warmer oord, om de kille Hollandse winter te ontvluchten. Wij zijn in Portugal beland, op het landgoed van twee Nederlandse vrouwen die zich vol overgave inzetten voor mens en dier. Ons huisje - een Engelse stacaravan met aanbouw - staat aan de rand van het bos. Iedere ochtend ontbijten we samen met alle vogeltjes die ons omringen, en vanaf een uur of elf komen de vijf ezels aansjokken die het weilandje bewonen waar wij op uitkijken. Ik weet het, het is afzien, maar het is voor een goed doel, zullen we maar zeggen.
Een van de vrouwen, Inge, vertelde tijdens onze welkomstlunch dat er onder deze Portugese grond heel veel kleine aardbevingen zijn, die wij niet of nauwelijks kunnen voelen. Fysiek dan misschien niet, maar mentaal klaarblijkelijk des te meer. Sinds ik hier ben overheerst het verlangen naar ‘zijn’. Geen plannen meer maken, maar puur het moment ervaren en daarmee werken. Dit verlangen komt natuurlijk niet alleen voort uit de beweeglijke Portugese ondergrond. Het afgelopen jaar heb ik met het publiceren en de promotie van mijn boek bijna ongemerkt weer erg veel hooi op mijn vork genomen. Het toppunt in de vorm van de verkiezingen van IJmonder van het jaar 2019 vormden de spreekwoordelijke druppel die mijn emotionele emmertje deed overlopen.
Hier in het zonnetje van Portugal lukt het mij de wirwar van mijn gevoelens te ontrafelen. Zo moet ik erkennen dat ik veel gevoeliger ben voor kritische reacties op mijn boek, dan ik voor mijzelf wilde toegeven. De vele complimenten en loftuitingen - die ik gelukkig ook heb ontvangen - verdwenen naar de achtergrond door die paar minder positieve berichten. De erg zuinige recensie van de Nederlandse Bibliotheken knaagde aan mijn zelfvertrouwen. Waarom begrijpen mensen toch niet dat ik heb willen duiden dat het hele proces nodig was om tot mijzelf te komen? Zonder er controle over te hebben, begon ik ernstig te twijfelen aan de kwaliteit van mijn boek. Had ik het niet anders moeten doen? Korter? Andere stijl?
Met de verkiezingen voor IJmonder van het jaar 2019 gaf het universum mij allerlei hints om mij duidelijk te maken dat het genoeg was. Dat ik de boel gewoon de boel moest laten. Wat ik ook deed om stemmen te winnen, niets leek te werken en de ene hindernis na de andere werd opgeworpen. De website waar gestemd kan worden, is erg gebruiksonvriendelijk. Internet hier in Portugal viel op cruciale momenten uit en ook het plaatsen van een afbeelding op mijn LinkedIn-posting lukte niet. Daarbij kwam dat mijn ambassadeur weinig of geen tijd had en bovendien nog eens een sterfgeval in de familie had. TV Heemskerk wilde mij op stel en sprong interviewen, maar ja, ik zit in Portugal.
Mijn emmertje liep uiteindelijk over tijdens een wandeling door onze prachtige bosrijke omgeving in de Algarve. Plotseling zag ik het helder. Hoewel ik al drie jaar arbeidsongeschikt ben, ben ik mijzelf weer eens voorbij gerend. En dat alles voor een boek, voor wat ik als ‘mijn missie’ beschouwde. Ineens realiseerde ik mij dat ik weer eens een verkeerde afslag had genomen, en mij liet dirigeren door het ‘moeten’. Niets wat mijn boek onder aandacht kon brengen, mocht ik voorbij laten gaan. Het onderste uit de kan moest ik halen!
Weer bij ons huisje sprak ik het allemaal hortend en stotend uit tegen mijn lief, die subtiel suggereerde dat ik misschien weer in een ‘mini-burn-out’ zat. Ja, verdomd! Had ik het nou nog niet geleerd, dan?! Nog veel erger dan een ezel!
Wat ik het komende jaar ga doen? Ik laat de boel de boel en vertrouw volledig op het universum. Geen verkiezingen meer voor mij, niet meer achter recensenten aanjagen. Net als de ezels, met wie wij hier voor de deur dagelijks onze privé knuffelsessie hebben, ga ik staan waar ik wil staan en lopen wanneer ik wil lopen, en door het stof rollebollen als ik daar zin in heb. Ezels ‘zijn’. Ezels laten de boel de boel, zonder enige scrupules of gêne. 2020 wordt voor mij het jaar van de Ezel!
Januari 2020