Hemel op aarde
Het leven is mooi nu het buiten warm is en ik meer energie heb. Na mijn diepe dalen met weinig energie en niet kunnen voldoen aan mijn eigen verwachtingen of die van anderen, is dit puur geluk. Wat anderen (zouden) willen boeit mij niet en ook mijn eigen ‘moeten’ heb ik aan de wilgen gehangen. Wat overblijft is voldoening en liefde.
Het hiernamaals mag dan als heerlijkheid in het verschiet liggen, maar na jaren van bewustwordingsprocessen, vind ik nu ook hier de hemel waar ik zo naar heb verlangd. Ik zie glashelder de tegenstellingen waar wij mee te dealen hebben. Het stormt en op strand stuift zand in mijn ogen. Terwijl de harde wind in mijn oren suist en mij bijna de adem beneemt, zie ik de reusachtige golven. Samen met mijn lief ga ik de uitbundige zee in. De gedachten ‘het is koud, de zee is sterk, het is gevaarlijk’ krijgen geen vat op mij. Standvastig denk ik ‘het is lekker, deze geweldige golven geven mij een boost waar ik lang van nageniet’.
Binnen een paar meter in de branding ben ik al door. Door de onophoudelijk aanrollende golven krijg ik nauwelijks tijd om de temperatuur te registreren. Al snel overspoelt een hoge watermuur mij volledig. Vaak droomde ik over tsunami’s waar geen ontkomen aan was, die mij onherroepelijk zouden verpletteren. Deze enthousiaste golven zijn net als kinderen, wilde maar vriendelijke speelmaatjes. Eén met de elementen ervaar ik ten diepste dat het leven een groot spel is en ik alleen maar hoef te genieten. De overlevingsstand neemt het over. Mijn hoofd raakt leeg. Na ruim een kwartier gaan mijn lief en ik het water uit. De wind duwt ons naar onze kleding die we veilig achter een ton hebben opgeborgen. Mijn huid voelt koud aan. Afdrogen en snel de kleren aan. Euforie golft door mij heen en ik schaterlach van genot.
Terug op de fiets gaat mijn lief linksaf en ik ga rechtsaf naar mijn tuin. Een volle ketel zet ik op het gas en de kruiden voor de thee pluk ik uit de tuin. Brandnetel, zevenblad dat hardnekkig blijft woekeren, paardenbloemblad, munt en venkel. Geen idee of dit een goede combinatie van kruiden is, maar ze staan ongetwijfeld niet voor niets in mijn tuin. Kennis kan mij gestolen worden. Ik voel, luister naar de natuur en vertrouw blind op mijn intuïtie, mijn leermeester. De geluiden van de maatschappij en wat mijn omgeving van mij verlangt, storen mij niet langer. Met de jaren leer ik steeds beter als toeschouwer te observeren in plaats van als deelnemer. Daaruit komt het besef voort dat liefde het belangrijkste is in het leven. Al geruime tijd tracht ik de woorden die ik spreek met liefde te vullen. Straal ik de liefde uit die ik voel? Kan ik iederéén met liefde benaderen?
Soms lukt mij dat en soms twijfel ik daaraan. Volg ik nog steeds mijn hart of heeft het denken het overgenomen? Dan hoef ik maar naar de voorbij drijvende wolken te kijken of de gierzwaluwen te volgen die voortgestuwd door de wind met gigantische snelheden door de lucht zeilen. Een vlinder die herhaaldelijk mijn grote teen bezoekt en daar langdurig met haar lange dunne tong mijn huid bewerkt. Of het gespetter van een onbevangen badderend vogeltje. Op zo’n moment ben ik één met wat ik zie en valt ‘het gedoe’ om mij heen weg. Ik bén het vogeltje en voel het water. De natuur laat heel simpel zien hoe ik met de flow mee kan gaan. Dit geeft mij harmonische zekerheid.
De zee, de tuin, de vlinders, de bloemen, de vogels, de wolken en de wind stralen die liefde uit. Als ik dat observeer, golft de endorfine door mij heen net als tijdens het spelen in de branding. Hemel op aarde.
augustus 2020