Het dal is ergens goed voor
De vele coronamaatregelen in deze tijd maken het ons best lastig. Verstandelijk lukt het mij te relativeren, maar mijn gevoel werkt niet mee. Integendeel. Oude conditioneringen ploppen omhoog met als gevolg dat ik mijzelf door de wc wil trekken. Oké, dat is een beetje overdreven. Ik moet denken aan de onsterfelijke woorden van onze nationale filosoof J.C.: ‘Elk nadeel hep se voordeel’. Laat ik eens kijken welke zegeningen zijn voortgekomen uit de tegenslagen in mijn leven.
Zoals beschreven in ‘Held op geitenwollen sokken’ is mijn kindertijd niet zo liefdevol verlopen. Jarenlang hield ik stoïcijns als een jaknikker vol dat er niets te klagen viel. Toegegeven, we hadden het financieel niet slecht. Omdat ik de vijfde was in een rij van zes kinderen was de tolerantiegrens van mijn ouders aanmerkelijk opgeschoven. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was, hadden mijn oudere zussen al zoveel klappen gehad dat de mattenklopper was versleten.
Pas toen mijn verstand tijdens de burn-out het nulpunt bereikte (lees: ik werd lichtelijk krankjorum), viel eindelijk de roze bril van mijn neus. In dat nieuwe licht zag ik ineens hoeveel liefde en aandacht ik tekort was gekomen en kwamen stukje bij beetje de herinneringen terug aan het geruzie thuis. Daar, op de bodem van dat dal, stroomden mij zoveel ‘tegoedbonnen-voor-geluk’ toe, dat ik zonder extra kosten een hoogstpersoonlijke beschermengel kon aanschaffen. Zodra nu de harmonie wordt verstoord, vliegt zij onmiddellijk tevoorschijn zwaaiend met de witte vlag. Liefdevol zet ze mij weer overeind en overhandigt het vredesverdrag aan de andere kant, waarna een verzoening volgt… met de nadruk op ‘zoen’.
Twee jaar voor mijn burn-out ontdekte ik diverse boeken over spiritualiteit. Ineens was ik bezig met de zin van het leven en werd ik mij bewust van de binnenkant van mijn wereld. Daar was het veel groter dan in de wereld die ik tot dan toe kende. Ik las dat de liefde in mijzelf te vinden is. Altijd! Maar ik had geen flauw idee hoe ik moest leren luisteren naar mijn lijf. Het enige signaal dat ik begreep wat het gerommel in mijn darmen. Twee jaar lang leerde mijn haptonomie-therapeut met bewonderenswaardig veel geduld – en hoorbaar gezucht – de grondbeginselen van het naar binnen keren. “Nee! Niet denken, Loesje. Voelen moet je!”
Wat ik lange tijd als een sterk verlangen ervoer, werd werkelijkheid dankzij de vierjarige opleiding tot Spiritueel therapeut. Het geestrijke voelen werd een deel van mijzelf. Tijdens deze studie kwam de échte Loes van Dam bovendrijven: een enthousiaste, vrolijke vrouw die zich zonder vrees stortte op alle soorten emoties, aurareading, regressie enzovoort. Haar honger naar antwoorden was niet te stillen. Wat gebeurt er nu? Hoe komt dat? Welke rol speel ik? Wat heeft dit met mijn jeugd te maken? Hoe ga ik hiermee om? Het hek was van de dam (What’s in a name?) en dat was goed. Dit is mijn wereld, hier hoor ik thuis, hier voel ik mij happy.
Dat schuchtere, onzekere meisje dat afhankelijk is van bevestiging van de buitenwereld kon ik achterlaten in dat dal. De liefde vind ik nu van binnen. Ik voeg mij niet meer blindelings naar de ander; ik hoef niet meer slim te lijken om erbij te horen; ik hoef niet meer stoer te zijn, zoals ik tijdens mijn politiejaren heb gedaan. Ik mag nu neerslachtig zijn, ik mag mij af en toe verloren voelen.
Zo terugkijkend, is het bijzonder om te zien dat ik mijzelf en mijn beschermengel ontdekte vlak voordat ik in dat dal afdaalde. Het pad dat ik daar liep, was onbekend en vol met kuilen, plassen en andere barrières. Meermalen ging ik languit. Ik zat onder de modder, schrammen en butsen. Maar iedere keer stond ik weer op, nieuwsgierig naar wat er achter de volgende bocht lag. Uit dat dal kwam ik tevoorschijn als een tevreden mens, zonder spijt over de weg die ik gegaan ben. Dus ja, ik tel mijn zegeningen.
Ook dit coronadal is ergens goed voor. Vroeger of later klauteren we hieruit, wijzer geworden. Tegen die tijd waarderen we des te meer het omhelzen van een medemens en de liefde die van binnen stroomt.
Hier, boven het dal, is Mijn Schepping voltooid. En ik zie dat het goed is.
februari 2021