[HEEMSKERK] De Heemskerkse Loes van Dam (Noordwijkerhout 1956) verhaalt in een moedige en meeslepende autobiografie over haar 3 burn-outs tijdens haar 25-jarige loopbaan bij de politie. De feestelijke presentatie van 'Held op geiten wollen sokken' was op 8 september 2019 in Castricum.
Na allerlei baantjes – van winkelmedewerker tot secretaresse – besloot Loes van Dam vanaf haar 36ste voor de politie te gaan werken. De opleiding doorliep ze met goed resultaat, waarna ze geplaatst werd in de geüniformeerde dienst. Hier heeft zij van alles meegemaakt. Van Dam: "Alles is voorbij gekomen, zware en dodelijke ongelukken, zelfmoorden en nog veel meer wat bij het politiewerk hoort. De eerste jaren had ik nog niet goed in de gaten wat het allemaal met mij deed. Maar gaandeweg raakte ik door dit emotioneel en fysiek zware werk, steeds meer in de knoop. Dat ik daarbij ook nog eens onregelmatige diensten draaide, deed daar weinig goed aan." Ongeveer 10 jaar werkte Van Dam op de straat, waarna ze besloot over te stappen naar de recherche. Dat leverde in ieder geval meer regelmaat op en minder heftige ervaringen. Toch ontstaat de eerste burn-out in 2003. Een belangrijke therapie die ze tijdens deze burn-out volgde, was haptonomie. Haar therapeut raad haar aan om dagboeken bij te gaan houden. Uit deze dagboeken is op aanraden van haar grote liefde Ed in 2016 het idee van een boek ontstaan.
[]
[TE SNEL WEER AAN HET WERK] Door de heftige beginjaren van haar politiecarrière had Van Dam als overlevingsstrategie geleerd haar gevoel uit te schakelen. Dankzij de therapie haptonomie leerde ze weer om te voelen. Een van de ‘ontdekkingen’ was dat zij hooggevoelig bleek te zijn. Een jaar of vijf na de eerste burn-out volgde een tweede. “Na mijn eerste burn-out moest ik te snel weer aan het werk,” aldus Van Dam. “Eigenlijk was ik daarvan nog onvoldoende hersteld. Tijdens mijn tweede burn-out ervaarde ik veel onbegrip van leidinggevenden en bedrijfsartsen. Zij voerden vooral de druk op om maar weer snel aan het werk te gaan. Ik was vreselijk moe, had moeite met concentreren en door het niet goed uitzieken is daar nog een 3e burn-out bovenop gekomen in 2013. Hieraan heb ik blijvende schade aan overgehouden." De laatste jaren van haar loopbaan bij de politie heeft zij als recherche-assistent voornamelijk administratief gedaan binnen de politie. Hiervoor moest ze wel haar 'executieve status' inleveren.
[]
[GROEIEND PROBLEEM] Dat burn-out een steeds groter maatschappelijk probleem wordt, blijkt uit cijfers van TNO. Tussen 2007 en 2017 nam de zogeheten psychosociale arbeidsbelasting toe van 35 naar 40 procent. Ook de kosten voor werkgerelateerd verzuim en de daaruit voortkomende zorg kwamen in 2018 uit op bijna 9 miljard Euro. Van Dam: "Het is duidelijk dat deze aandoening meer aandacht verdient en een effectievere aanpak. Mijn boek laat zien hoe je niet moet omgaan met mensen die deze aandoening hebben. Zelf heb ik heel veel geleerd van het schrijven en mijzelf ook veel beter leren kennen."
[]
[GEEN RANCUNE] Het boek is niet bedoeld om een trap na te geven, maar om mensen met een burn-out een steuntje in de rug te geven. Van Dam verwoordt het zo: "Ik hoop dat leidinggevenden, bedrijfsartsen en arbeidsdeskundigen door mijn boek meer begrip krijgen voor de aandoening. Naar mijn collega's bij de politie heb ik geen rancune. Met een aantal van hen heb ik nog steeds goed contact." Ze vervolgt: "Op mijn Zen-tuin op het complex 'Bickershof' kan ik mij in alle rust terugtrekken. Daar vind ik de rust om weer tot mijzelf te komen. Als het bordje met daarop ‘Glimlach’ aan het hek hangt, is de tuin niet voor bezoekers open. Dan rust ik. Al heb ik nog een lange weg te gaan naar volledig herstel, voel ik wel dat het steeds beter met mij gaat. Het lukt mij beter om de dingen te reguleren en ook om een keer ‘nee’ te zeggen. Het is mijn grootste wens dat andere mensen moed en hoop uit mijn boek kunnen putten."